Tijdens de Poëzieweek 2025 lag op het binnenplein van de bibliotheek in Haarlem-Centrum een Hinkeldicht. Mijn derde.
De baan lag er een week. Ik stond er dit keer dus niet de hele tijd naast om het concept aan voorbijgangers uit te leggen, en ze vervolgens te verleiden tot poëtisch-sportieve activiteiten. In plaats daarvan vervulde een groot informatiebord de uitleggers- en verleidersrol.
Dat bleek ander dichtgedrag op te leveren dan bij de vorige edities. Minder ingeleverde gedichten, maar meer niet-springende lezers en puzzelaars. Minder springende volwassenen. maar meer springende kinderen. Soms met een ouder ernaast die de gesprongen woorden voorlas...
Zei ik "minder ingeleverde gedichten"? Het was er eigenlijk maar één. Maar wel een hele fraaie.
Grappig (en interessant) dat elke Hinkeldicht weer heel anders werkt en voelt. Ik ben nieuwsgierig hoe dat bij de volgende gaat zijn. Want dát er (ooit) een volgende gaat zijn weet ik bijna zeker.